[15] ‘Concepit interea regina puerum natumque perducit ad baptismum, quem vocavit Ingomirum. Qui in albis positus, spiritum exalans, vite transmissus est perpetue. Pro qua re, rex nimia repletus indignatione dixit regine : « Quia, inquit, puer in dei vestri baptizatus est nomine, dii nostri illum presenti fraudaverunt luce ». Cui re (14vb) gina : « Gratia[s], ait, ago omnipotenti Deo qui dignatus est ex meo utero primogenitum in suum suscipere regnum ». Genuit et alium filium quem baptizatum vocavit Chlodomirum. Quo egrotante, rex conjugem cepit increpare, dicens : « Et hic, propter superstitionem vestram, deorum incurret offensam ». Sed orante regina, puero salus est restituta’1 : Hincmar, Vita Remigii, c. 12 : Liber Historiae Francorum, 14.

‘Verum rege in infidelitate permanente, tandem, ut supradictum est, commovetur exercitus, bellumque a Francis et Alemannis totis regnorum viribus excitur. Tunc rex Chlodoveus, signo suis dato, bellum aggredi imperat. Sed inter preliandum suos graviter hostium mucrone sterni conscipiens, in hac voce prorupit : « Christe, inquit, potentissime Deus, quem Chrotildis conjunx mea mente colit pura, tropheum mee tibi voveo fidei, tribuas si his ex hostibus triumphum victorie ». His peroratis, Alamannos invadit timor, Francos accendit virtutis ardor. Igitur hostes, terga vertentes, victoriam Chlodoveo relinquunt, ac demum, regem suum gladio cesum conspicientes, jure tributario Francis se fore servituros libentissime spondent’2 : Hincmar, Vita Remigii, c. 12, 13 : Liber Historiae Francorum, depuis bellumque, 15 .