[26] ‘Tunc temporis, Franci Parthenium in palatio regis Theodeberti quondam potentem, qui eos tributi onere valde presserat, immensis persequebantur odiis. Qui cum se cerneret non posse evadere, duos rogat episcopos ut se Treveris deducant sevientisque populi seditionem sua predicatione sedent. Quo dum una cum eo eunt, una noctium cepit predictus vir dormiens voces emittere dicens : « Heu, heu, succurrite, qui adestis ». Expergefacti circumjacentes, rogant quid esset. Respondit ille vidisse se Ausanium amicum quondam suum ac Papianillam uxorem propriam, quos olim zelo ductus occiderat, vocantes se ac vi compellentes et dicentes : « Veni ut ante Deum de injus (31b) ta nece nostra nobiscum contendas ». Tandem venitur Treveris, et episcopi turbatum populum sua volebant linire oratione. Cum nequirent, Parthenium in ecclesia ductum uni arche immiserunt, sternentes desuper vela ecclesie. Cumque populus scrutata basilica recederet, frendens quod non inveniretur, unus e turba exclamat : « En, inquiens, archa, ubi non est quesitus noster adversarius ». Statimque via St. e Aimoin reserata archa extrahitur ac lapidibus ad columpnam ligatus perimitur. Fuit vero in sumendis cibis avidus ; sed que sumebat hausto aloe statim egerebat ut alia citius sumere posset. Strepitum quoque ventris in publico sine ulla emittebat verecundia’1 : Gregorius Turonensis, Historiae, III, 36, p. 131.